Odsłonięcie Pomnika Żołnierzy Wojska Polskiego z 7 Dywizji Piechoty Armii "Kraków"

Szczegóły: Opublikowano: wtorek, 13 wrzesień 2022 11:12; Odsłony: 3813

11 września w Złotym Potoku miało miejsce uroczyste odsłonięcie pomnika Żołnierzy Wojska Polskiego z 7 Dywizji Piechoty Armii "Kraków".

W miejscu pomnika znajduje się grób zbiorowy wojenny żołnierzy Wojska Polskiego z 7 Dywizji Piechoty Armii "Kraków", poległych w Złotym Potoku w dniach 2-4 września 1939 roku.

W uroczystym odsłonięciu monumentu wziął udział Komendant Centralnej Szkoły PSP w Częstochowie st. bryg. Piotr Placek oraz sztandar Centralnej Szkoły PSP. Temu wyjątkowemu wydarzeniu towarzyszyli ponadto przedstawiciele Wojska, Policji, Samorządu terytorialnego, młodzież szkolna, a także okoliczni mieszkańcy.

Z kart historii:

7 Dywizja Piechoty była jedną z wielu jednostek Wojska Polskiego, które od pierwszych minut II wojny światowej podjęły walkę z niemieckim Wehrmachtem.

Trzon dywizji stanowiły trzy pułki piechoty i pułk artylerii lekkiej: 25 Pułk Piechoty z Piotrkowa Trybunalskiego, 27 Pułk Piechoty z Częstochowy, 74 Górnośląski Pułk Piechoty z Lublińca oraz 7 Pułk Artylerii Lekkiej z Częstochowy. Otrzymane zadanie prowadzenia działań opóźniających na kluczowym kierunku częstochowskim sprawiło, że dywizja dowodzona przez gen. bryg. Janusza Gąsiorowskiego stanęła niemal samotnie na drodze potężnego uderzenia głównych sił niemieckiej 10 Armii, w tym dwóch dywizji pancernych (1 i 4), czterech dywizji piechoty (4, 14, 31 i 46), a następnie także dwóch dywizji lekkich (2 i 3). Żadna inna jednostka Wojska Polskiego nie znalazła się w pierwszych dniach wojny w podobnej sytuacji.

Mimo tego, w okresie 1–4 września 1939 roku, opóźniając wielokrotnie przeważające siły nieprzyjaciela, 7 Dywizja Piechoty stoczyła ciężką bitwę w rejonie Częstochowy, która dzieliła się na trzy fazy: 1 września – walki opóźniające Oddziałów Wydzielonych „Kłobuck”, „Truskolasy” i „Lubliniec” pod Krzepicami, Kłobuckiem, Pankami, Truskolasami, Wręczycą Wielką, Lublińcem, Taniną, Lisowem i Boronowem; 2 września – całodzienna obrona pozycji opóźniającej „Częstochowa”; 3–4 września – bitwa pod Janowem, w tym m.in. walki pod Dębowcem, Zrębicami, Janowem, Złotym Potokiem, Siedlcem, Lelowem i Borzykową, zakończona rozbiciem części dywizji i wzięciem do niewoli jej dowództwa.

Ofiarna walka 7 Dywizji Piechoty w rejonie Częstochowy, okupiona liczbą blisko 800 poległych, ponad 1500 rannych oraz ok. 3000 wziętych do niewoli, zgodnie z planem przyczyniła się do opóźnienia niemieckiego natarcia w kierunku Warszawy.

Z okrążenia pod Janowem przebiła się ponad połowa sił dywizji. Jej żołnierze walczyli następnie w obronie Kielc, toczyli boje pod Barakiem, Puławami, Tomaszowem Lubelskim i Warszawą, a po krwawej bitwie w lasach pod Ciepielowem stali się ofiarami jednej z największych niemieckich zbrodni wojennych dokonanych na jeńcach polskich w 1939 roku.

Straty jednostek niemieckiej 10 Armii poniesione w walce z 7 Dywizją Piechoty w okresie 1 – 4 września 1939 roku, biorąc pod uwagę specyfikę działań opóźniających, należy uznać za wysokie. Wiele mówiącym przykładem mogą być straty nieprzyjaciela poniesione 1 września w walce z oddziałami wydzielonymi 7 Dywizji Piechoty, które tego dnia stanowiły 60% globalnych strat całej 10 Armii! I to biorąc pod uwagę pozostałe bitwy i potyczki (m.in. pod Wieluniem, Działoszynem, Mokrą, Kaletami czy Tarnowskimi Górami) stoczone przez dywizje 10 Armii przeciwko innym jednostkom Wojska Polskiego (m.in. 30 DP, Wołyńskiej BK, Krakowskiej BK i 23 DP). 1 września 1939 roku, żołnierze 7 Dywizji Piechoty zadali nieprzyjacielowi większe straty niż cztery pozostałe wielkie jednostki Wojska Polskiego razem wzięte!